1.  
2. پابخش اکبر                 
3. پررنگ نصرالله           
4. پریچهره رحیم                            
5. پریچهره سلیمان                           
6. پریچهره قاسم                           
7. پریچهره یعقوب                 
8. پریچهره  حسن                               
9. پور اذر  غلامرضا( ساسان)              
10. پور آقایی بایرامعلی                
11. پور صادق  سلیمان                           
12. پور موسی قلی   یوسف                   
13. پورعلی بیک  مسیب 
14. بورعبدالله   رستمعلی 
15. پورموسی قلی رحیم                        
16. پورموسی قلی  خلیل  
17.  
18.  

راستای معرفی تعداد351نفر از

همشهری ها هفت محله که گذشته

به کشور ترکیه مسافرت غیر توریستی داشته و

صرفا برای اقامت کوتاه مدت یا بلند مدت و برای تامین معاش سفر

کرده اندو اصطلاحا 

غربت کش

بودند با تلاش محقق

محترم محمد علی نقابی

جمع آوری و به شرح زیر تهیه

شده باشد که مورد بهره برداری 

شما عزیزان قرار گرفت.برای بهره رداری به 

صفحه ادامه مراجعه نمائید.

مغازه مشهدی حسین لطیفی  را بیاد داری در خیابان منتهی به میدان و مسجد ، خرماهای زاهدی و پیت های بیست لیتری نفت

با جهاز مخصوص که چوبی بود و بر روی الاغ سوار می کردحمل می شد ،تخمه آفتابگردان و شیرینی های رنگارنگ

وقلم بسته شده به نخ و آویزان به تیر چوبی مغازه و خنده های ملیح آن مرد مهربان و با اعتقاد ،با کلاه حنایی

رنگ مخصوص خودش . همسایه اش ( حبیب آقا) را فراموش نکرده ایم وقتی داستان لنبک

آبکش را در دبستان می خواندیم یاد تلاش های او برای آب رسانی به خانه ها

می افتادیم مردی با اخلاق نیکو ، خوش برخورد  وهمسر سیده اش

که دارای روحی بزرگ بود. فکر می کنم بیشتر مردم روستا از زحمات مشهدی

حبییب  بهره برده اند ،چون  آب رسانی برای تانکر آب ها ، کاهگل پشت بام ها ، باغچه های

پر گل و ریحان حیاط خانه ها ، خمیر کردن و پخت نان را آبرسانی کرده است و بر گردن همه حقی دارد.

همسایه او محمد آقا و همسرش خدیجه خانم که درب منزلشان روبروی درب مسجد بود محمد آقا مرد تلاش بود حتی

تا پایان زندگی ، صدای او وقتی مدیریت حمام را به عهده داشت برای استحمام کنندگان باعث دلگرمی و مسرّت بود همسر مومنه اش

واقعا مقید به مسایل شرعی و آگاه به مسایل رساله ای بودو

از مریدان دایمی مراسمات مسجد و نماز مغرب و عشا در

مسجد آن هم اول وقت نماز( در گذشته هنگام نماز مغرب و

نماز صبح نماز ها به جز ایام رمضان بعد از ادای اذان به

فرادا اقامه می شد و صبح ها فقط آقایان بودند ولی غروب

تعدادی خان نیز پشت پرده به نماز می آمدند به مسجد).

کفش های باغبانی و عادی بیشتر به صورت ناپلونی امروزی بود(چارق) و از چرم دوخته می شدو سایر کفش ها نیز اگر

گالش نبودند و کفش مدل امروزی و چرمی بودند، نیاز به تعمیر داشت و این کار توسط مومن خدایی بنام قاسم

عشرتی انجام می شد در واقع اکثر ساکنین در ایام عید و اول بهار و اول زمستان نیازمند او بودند تا

کفش را وصله وپینه کند بعد ها مدیریت حمام را به عهده داشت ، وقتی پیرمردان بیکار بودند

دایم کنار بساط او می نشستند و کفش دوختن او را تماشا می کردند و زمانی که مدیریت

حمام را به عهده گرفت آتش دان حمام را مدتی با لاستیک کهنه گرم می کرد تا

مازوت آماده بهره برداری شود و شعله ور .هر چند این مرد زحمت کش

بزرگواربه همراه همسر محترمه اش این محل را مدتی اداره می کرد برای اولین بار

برای زیبایی محل رخت کن از مشمع های رنگی (آبی و قرمز ) استفاده کردند .

-بی تعارفان

بی آلایشی و بدون تعارف بودن و نداشتن

حسادت در بین مردم آن روزگار زمانی نمود پیدا می کرد

که در منزل برای مصرف ماهیانه نان می پختند و به اکثر همسایه ها

نان تازه می فرستاند یا موقع چیدن میوه ها ی درختی و بوته ای، با این که

اکثر دارای باغ بودند ولی مقداری به نام نوبرانه یا چینش بهاری یا پاییزی به رهگزران

مسیر باغات و همسایگان خانه تحفه می دادند .در این ارتباط نمی توان خانواده ای را به عنوان

شاخص مطرح کرد چون همه اینگونه بودند ولی به عنوان نمونه مرحوم  عبدالرحیم طربخواه  بود که سبد

کوچکی داشت  که ظهر و عصر موقع برگشتن از باغ داخل آن را پر میوه می کرد و روی آن را با برگ مو تزیین

می نمود و در مسیر عبور خود هیچ کودک و نوجوان و پیری را از محتویات آن بی نصیب نمی کرد نمی دانم چه برکت خداوندی

در آن بود که محتویات آن تمام نمی شد و باغش نیز مثل سایر باغات همیشه آباد و سرسبز بود بگذر یم از اینکه امروزه

تمام باغات به دلیل کمبود آب زراعی به زمین های بایر تبدیل شده اند. خداوند به ابدیت رفتگان این روایت را با

انبیا و اولیا محشور و زندگان را عاقبت به خیر و موفق به دارد.

مرحوم رستمعلی پور عبداله را به یاد دارم

با آن کلاه لبه جلوگرد  که هنگام ساخت منازل با

استفاده از گل سفت شده یا خشت ، ماله خاصی داشت که بر

سر چوبی بسته شده بود تا بتواند گل به آن سختی را صاف کند و اینکه

هرکس از محل بنایی او رد می شد می گفت اوستا خدا پدر و مادرت را بیامرزد

واقعا کارت خیلی خوب است ما که راضی هستیم .ولی سنم چندان اجازه مصاحبت  با او

را نمی دهد اما نشستن او در مسجد نزدیک دیوار شرقی و بخاری چوبی را به خاطر دارم . همسرش

که او هم خانم متدین و زرنگ بود ضمن انجام امور خانه ، در ایام پاییز و شب های پاییزی همانند دیگران 

برای تهیه آذوقه زمستانی با همسایه ها مشارکت می کرد و سیگاری  در چوب سیگاری می زد و شروع به تعریف

خاطرات می نمود اصلا نمی دانستیم چند ساعت از شب گذشته چون خوش صحبت می کرد و کلام ها را به کمال ادا می نمود

و یک موقع متوجه می شدیم که روی دستاس بلغور یا کنار زیرانداز کندم و بادام خوابمان برده و بعضا هم که صحبت

گل می انداخت و ما تحمل بی خوابی را نداشتیم اگر در منزل ما تشریف داشت می گفت بردارید به روید در

منزل ما راحت بخوابید و اگر در منزل آنها بودیم می گفت وردار وردار بروید در طبقه بالا بخوابید

خاطرات و داستان های خنده داری می گفت و من اصرار می کردم که فلان خاطره را دوباره

تکرار کن ولی حیف که در بین صحبت خوابم می برد. هرگز اختلافی بین او و همسایگان

بوجود نمی آمد و سماورزغالیش همیشه روبراه بود برای خود و میهمان.وقتی از

مسافرت تبریز بر میگشت تقریبا اولین کسی بودم که خودم را به او می رساند

تا از اخبار جدید خبر دار شوم و او نیز می گفت بالام حوصله ایله ، ایندی .

کربلایی احد چاووشی هم با آن اولاغ کوچک خود وقتی از صحرا برمی گشت بعد از پیاده کردن بار ، روی سکوی جلوی درشان

می نشست وبا رهگذران سلام و علیک می کرد نوه هایش را جمع می کرد دورش و خوش می گذراند مورد احترام طایفه و اهل محل بود

در سمت شرقی داخل مسجد می نشست و نظم دهنده امور کودکان وجوانان بود . وقتی به کسی تذکر می داد یا دستور ی صادر

می کرد تا نظم مسجد برقرار باشد و بعضا نیز روحانی بالای منبر می گفت کربلا احمد عمو یک تذکری بدهید ، همه

ساکت می شدند و نظم تا پایان جلسه برقرار . پدر ها از اینکه فرزندشان توسط وی مورد تذکر قرار

گرفته بودند ناراحت نمی شدند ، مسافرت هایی هم به تبریز می کرد وبعد از چند روز

شیرینی های شکلاتی همراه می آورد ، وقتی پشت بام می رفتیم وچیزی به امانت یا تحفه بین

دو خانواده رد وبدل می شد سفارش به مراقبت از احتمال سقوط از بلندی می داد ، شبهای چهارشنبه سوری

که معمولا سه شب در پشت بام ها آتش روشن می کردیم می آمد و ضمن مراقبت از بچه های هردو خانواده ، مواظب

بود تا اتش سوزی به وجود نیاید مرد فهیمی بود چون تا زمانی که او در پشت بام بود خانم ها از پریدن روی آتش خود داری

می کردند ولی وقتی اطمینان از ایمنی کار پیدا می کرد پشت بام را ترک می کرد تا زنان و دختران نیز به بازی و

تفریح به پردازند.در اول بهار تمام شرکایی که از یک مسیر( جوب) آب آبیاری به باغات  میرساندند را جمع

می کرد تا برای بهره وری بیشتر و جلوگیری از پرت آّ ب، همه در یک روز مناطق مشخص شده را لایروبی کنند.                                               صادق

مشهدی سوره معروف به وایقانی (نامادری باباپورها)، خانمی با ادب کامل ، حافظ قران و احادیث ، پر حوصله و مهربان با همه

، به عنوان همسایه نمی شود او را معرفی کرد بلکه او را همخانه باید کفت که هر جا می رفت ومی نشست حامل برکات بود

و بس . حافظه او به نحوی بود که وقتی از مسجد برمی گشت تمام مطالب را مو به مو تعریف می کرد ، در صحبت هایش

بیهوده گویی نبود و در هر فرصتی  اقدام به اصلاح قرایت حمد و سوره خانم ها و بجه می کرد و آموزش قران ، نماز ،

اصول دین و فروع دین می داد. مورد احترام تمامی همسایگان ، در امور خیر پیشتاز بودو با هر کسی مصاحبت

می نمود واقعا یک آرامش خاصی به مخاطب خود منتقل می نمود.همسرش ( استاد ابوالحسن)در مغازه ای که

در کنار درب منزلش بود قاشق چوبی ، پارو ، جغجغه کودکانه از چوب می تراشید و ناصح خوبی بود.

یادش به خیر مرحوم باباپور فرزند آنها  مردی بود اهل کار و کاردان ، در جلسات قرانی که شبهای زمستان

در مسجد برگذار می شد تحت نام مقابله؛ آموزش قران می داد و از روی بخاری چوبی که بر اثر حرارت رنکی

متمایل به زنگ زدگی پیدا کرده بود با استفاده از کچ کلمات قرانی را هجی می نمود و آموزش می داد. در ایام محرم

مداحی می کرد . در اول سال نو یک کیسه چرمی در همان مغازه پدری اش برایم می دوخت تا عیدی های خودم را پس

انداز کنم . او بانی تعدادی زیادی ساختمان جدید الساخت در روستا بود.از یاد گارهای او هلالی های مسجد بود که در آن روزگار

معماران شهری هزینه های گزافی برای ساختن آنها خواسته بودند ولی وی با اندک هزینه ای  هلالی ها ( طاق دیس ها) را به شکل سابق

ساخت . فردی متدین بود. از بزرگان شنیده ام که وقتی ژاندارمی برای سربازی بردن وی به مغازه اش مراجعه می کند

ضمن قدرت نمایی در خواست رشوه نیز می کند که آقای بابا پور وی را با مشتی بر زمین می اندازد و

سلاح ژاندارم را به کمک دیگران از دستش می گیرد و با وصاطت دیگران سلاح  را

برگردانده و این امر باعث می شود مدتها  ژاندارم ها در محل حضور

نداشته باشند. قران شافی  این مرحومین.