نمایش خان خان در سال های  دور در ایام نوروز در میدان روستا با حضور تمام اهالی اجرا می شدو یک نفر به عنوان حاکم،یک نفر مباشر یا وزیر، یک نفر بنام مسئول اجرای احکام وارد بازی شده و با پوشیدن یا بستن لنگ حمام یا لباس های رنگی و... و همچنین گذاشتن میز و دفتر و دستک وآویزان کردن طناب از درخت بید به عنوان محل اعدام وارد بازی می شدند. حاکم برابر مقررات مجاز به هرگونه حکم در مورد هر مقام و شخص بودو صرفا مسایل ناموسی را رعایت می کرد.فقیرو و دارا هیچ جایگاه خاصی پیش حاکم نداشت. وقتی حاکم گزارشی از مامور خود می گرفت به مشکلات اجتماعی، مشکلات خاص بعضی از خانواده ها ،تعرضات  پولدار ها و قدرتمندان اشاره می کردو دستور تنبیه و همچنین گرفتن غرامت را می داد. تنبیهات عبارت بود ازتنبیهات خنده دار و تعزیر با تورنا،تنبیه به دار آویز شدن صوری. درزمان اجرا کردن حکم ، مباشر یا وزیر بر حاکم وارد شده و درخواست بخشش وعفو در مقابل دریافت غرامت می نمود و حاکم با پیشنهاد وزیر موافقت و غرامت در همان زمان اخذ می شد.غرامت ها عبارت بودند از تهیه لقمه نان وپنیر برای حاضرین، آوردن شیرینی جات وتنقلات بنا به تصویب به حاضرین،تهیه مقداری پول و لباس یا خشگبار وغیره. در پایان حاکم دستور میداد تا افراد خاصی به بعضی از سوالات یا حرکات محلی پاسخ دهدوبدستور حاکم مقداری پول و خشکبار یا کندم و غیره به بخشیده می شدو اینکار باعث می شد فرد مستمند آبرومندانه به نیازمندی های خود برسد و نهایت حاکم دستورتوزیع غرامت های جمع آوری شده در بین حاضرین می کرد و شادی را بین همه تقسیم می شد.و کسانی هم که قادر به گرفتن حق خود از افراد دارا یا زورگو نشده بودند در این روز با دستورات حاکم به حقوق خود می رسیدند و آبرومندی همه طبقات حفظ می شد.متاسفانه امروزه هیچ گونه آثاری از این بازی و نمایش به جا نمانده. در سال جاری جناب محمد نسرین دخت ابیاتی را به عنوان یاد آوری گذشته به طنز تهیه کرده بودندکه درمسجد محل خوانده شدو باعث مسرت سالخوردگان و جوانان شدو یاد آور تاریخ بازی های محلی.( اشعار ویرایش  نشده و به دست خط گوینده بسنده شده است.

هایاندا قالوب یونیس عمو      میداندا خان خان اوئینی قورسون

مردمی باشینا یخیب          شادلیق محملی قورسون

مشه قلی عمو وزیر اولوب      مرتضی عمو وکیل اولسون

یونس عمو حکم وروب    مشهدی قلی عمو امضا ورسون

میداندا دار آغاجی قوروب      محرم عمو دارا ورولسون

حسن آقا اژدری ایستیوب    قیئن آتاسین داردان قوتارسون

بوفکرلن قول وروب مردما    صباح ایسی حمام ویرسون

اما بوفکر قالوب که حمامون      صباح لورین هارادان تاپ سون

در بعضی از سایت ها و وبلاک ها صرفا بر اساس کپی ، پیس، اشعاری را به فردوسی نسبت میدهند و مدعی اند که فردوسی  زنان را تحقیر نموده است. طی بررسی به عمل آمده توسط شاهنامه پژوهان اینگونه مطالب در نسخ قبل از قرن دوازدهم هجری وجود ندارد و اولین بار در سال 1276 هجری  نویسنده نسخه جدید اینگونه ابیات را در نسخه چاپ سنگی بمبئی وارد کرده و بعد از آن هم در سال 1313شمسی به شاهنامه امیر بهادر( هزاره شاهنامه) راه یافته.

دلایل گوناگونی بر ساخت و وارد کردن اینگونه اشعار که به سبک شعری فردوسی نزدیک است وجود دارد. ازجمله انتقامجویی اشخاص تعصب آن زمان به زبان عربی، تطهیر هندوان برای مواردی که تاریخ و شاهنامه آن را لکه ننگ آور برای هندوان میداند،...می تواند باشد.

جناب  جلاالدین خالقی مطلق(بزرگ ترین مصحح شاهنامه) آورده که تا سده دهمهجری در نسخه های 15گانه معتبر جهانی این اشعار وجود ندارند و جناب کزازی نیز می فرمایند چنین ابیاتی در شاهنامه های اصیل وجود ندارد.

امروزه نیز همین افراد متعصب ، موارد را آگراندیسمان می کنند نه بنام خود بلکه بنام به اصلاح فمنیستی و بنام مدافعان حقوق زنان و عده ای از وبلاک نویسان یا طرفداران حقوق زنان نیز بدون تحقیق و بررسی و نا آگاهانه به نیات متعصبین صحه گذاشته و مبلغ خواسته آنان می شوند.