در محیط رحمت حق، چون حباب شوخ‌چشم

.....................................................

سیرست چشم شبنم من، ورنه شاخ گل

...............................................

چشم مست یار شد مخمور و مدهوشیم ما

باده از جوش نشاط افتاد و در جوشیم ما

سلام

محبوبیت ، مقبولیت،قدرت از عمده نیاز های انسانی است که از زمان بدنیا آمدن به آن می اندیشد وبرای پس از مرگ خود نیز بر این سه تلاش می کند. به ادامه مطلب مراجعه شود.

روي  تو  و  لبان  تو  را  هر  كه  ديد گفت         صنع  خداي   بنگر   و   لطف   اله     را

خيز و  بتا  در آينه  حسن لقاي خود ببين         در رخ خويشتن نگر صنع خداي خود ببين

من مستم واين مستي من مستي مي‌نيست       چون  ياد  جمال  تو كنم مست شوم من

شوريده شيرازي

شش آئینه از صابر تبریزی

آنكه در  آئينه دارد  بوسه   را از خود دريغ          كي    به  عاشق    وا گذارد   اختيار بوسه را؟

به عيب خويش بپرداز تا   شوي  بي‌ عيب          مباش     آئينه      عيب    ديگـــــــران    زنهار

اين يك   نفس كه ديدة ما ميهمان تست           آئينه     پيش   رو   نگذاري    چه    مي‌شود؟

مي‌گشايد چشم بر روي تو پيش از  آفتاب         چشم   ما  هم    طالع   آئينه    بودي كاشكي

رفته رفته    آب شد   آئينه از عكس رخش       چون   نگردد   آب    آخر    سد   اسكندر نبود

چمن   سبز  فلك  را    چمن آرائي  هست        زير   اين   رنگ  نهان    آئينه    سيمائي است

صائب تبریزی

هشت قسم از اطهری کرمانی

به    مهر    تو    اي    ماه    زيبا    قسم          به مهر  تو  اي   مهر  رخشا  قسم

به   آهي    كه    از   سينة       سوخته          كشد  شعله  تا  عرش   اعلا قسم

به   گم   كرده    راهي   كه    از  كاروان          جدا  مـــانده   افتاده   از   پا   قسم

به   جان هاي   از    عاشقي     بي قرار          به   دلهـــاي   عشّاق   شيدا قسم

به   آن    ناله هائي   كه   پر   مي‌كشند          به  سوي   خدا  نيمه شبها   قسم

به      آن         آتشين    پرتو       ايزدي          كه   تــابيد   بر    طور   سينا   قسم

اگر     مي‌شناسي      خداوند         را           به    ذات      خداوند     يكتا    قسم

كه   عشقت   ز   دل    رفتني     نيست          نيست   به   پروردگار   توانا     قسم

اطهري كرماني

در آغوش شعر صائب تبریزی

آغوشم  از   كشاكش  حسرت  چو گل دريد                  شاخ  گلي  نديد   شبي  در كنار خويش

به   هيچ   حيله   در   آغوش   من  نمي‌آيي                 مگر  تو  را   ز   نسيم   بهار    ساخته‌اند

گلرخان   را    مي‌دهد    تعليم    عاشق‌پروري                گل كه بلبل را در آغوش چمن مي‌پرود

با خيال خشك  تا كي سر به يك بالين  نهم                 دست در آغوش با تصوير كردن مشكل است

آغوش  مرا   محرم    آن   خرمن   گل   كن                  موي    كمرت   طاقت    اين    بار    ندارد

صائب تبریزی

 فروغی بسطامی هم شش بوسه فرستاد

آنكه بوسید  لب نوش  تو  شكر نچشيد               و  آنكه  خسبيد در  آغوش  تو  بيدار نشد

گر  نرخ  بوسه  را  لب جانان به جان  كند                حاشا  كه  مشتري  سر موئي  زيان كند

ترك جان مي‌بايدم گفتن كه اين شيرين لبان              بوسه  مي‌بخشند امّا جان شيرين مي‌برند

دوش در  خواب  لب نوش  ترا   بوسيدم                 خواب  ما  به  بود  از  عالم   بيداري  ما

نذر كردم گرزدست محنت هجران نميرم                  آستانت  را  ببوسم   آستينت  را  بگيرم

از لب شكّرين او بوسه به جان خريده‌ام                  ز انكه  حلاوتي بود جنس گران  خريده را

مادر 101 ساله و فرزند 63 ساله مالزیایی 

این بار از شهریار و پروین و ایرج

درآن سراي كه زن نيست،انس وشفقت نيست     در آن  وجود كه دل مرد،مرده است روان

به گاهواره  مادر ،به كودكي بس خفت         سپس به مكتب حكمت حكيم  شد  لقمان

وظيفه زن ومرداي حكيم داني چيست         يكي است كشتي وآن ديگري است كشتيبان

هميشه  دختر  امروز مــــادر فرداست         ز مـــــــــادر   است  ميسّر،  بزرگي پسران

پروين اعتصامي

گــــــــــويند مرا  چو  زاد مــــــــــادر         پستان به   دهن  گــــرفتن  آموخت

شب هــــــا بــــــــــــر گاهواره  من         بيدار   نشست  و خفتــــــن آموخت

پس هستي  من  ز هستي  اوست         تا هستم  و هست  دارمش دوست

ايرج ميرزا

مادر  بهشت  من  همه  آغوش گرم تست        گوئي   سرم    هنوز   به  بالين  نرم تست

مادرحيات با تو بهشت است و خرّم  است          ور  بي  تو بود  هر دو جهانش جهنّم است

ما را عواطف اين همه  از شير  مادر  است          اين رقّتي كه دردل وشوري كه درسراست

اغلب  كسان  كه پرده حــــرمت دريده اند         در    كودكي    محبّت    مــــادر     نديده اند

امروز   هستيم   به  اميد  دعـــــاي تست         فردا   كليد   باغ   بهشتم    رضاي     تست

شهريار

بیست و یک بوسه از صائب تبریزی

تا  بوسه‌اي   به من ز لب دلستان رسيد                 جانم به لب رسيد ولب من به جان رسيد

طمع بوسه  از   آن  لعل  شكر  خا دارم                  خير  از  خانه  در  بسته  تمنّا   دارم

تلخ  كامي  نبود  در  شكرستان   وصال                  نامه آور نگه و بوسه پيام است اينجا

تلخي مي به گوارائي دشنام تو نيست                  دزدي  بوسه  به شيريني  پيغام تو نيست

دل ز كافر نعمتي دارد  تلاش  وصل  يار                   ورنه چندين بوسه درپيغام او پيچيده است

تلاش  بوسه   نداريم  چون  هوس  ناكان              نگاه  ما  به  نگاهي  ز  دور خرسنداست

بوسه‌اي گر  نربوده است ز ياقوت  لبش              دهن  لاله   چرا  تا  به جگر سوخته است

آنكه در آئينه دارد بوسه را  از  خود  دريغ               كي  به  عاشق  وا گذارد  اختيار بوسه را

همه اسباب جمال توبه جاي خويش است              بوسه دركنج لبت گوشه نشين مي‌بايست

من  بسته‌ام   لب    طمع   امّا   نگار من              دارد  دهان  بوسه  فريبي  كه  آه  از   او

صد بوسه  از  لب تو لب  جام  مي‌گرفت              يك بوسه قسمت لب اين بي نصيب نيست

بزم شراب  بي‌مزة  بوسه  ناقص   است              پيش‌ آي  و  عيش  ناقص  ما  را تمام  كن

به  غير  از  بوسه كز تكرار ، رغبت را كند               افزون كدامين قندرا ديگرمكرّرمي‌توان خوردن

اين لب  بوسه  فريبي  كه  ترا  داده خدا                 ترسم  آئينه   بديدن   ز   تو   قانع  نشود

نه بوسه‌اي،نه شكر خنده‌اي نه دشنامي             بهيچ وجه ، مرا  روزي  از  دهان تو نيست

گه دهان تنگ مي‌بوسم به مستي گاه چشم             پيش مستان هيچ فرق ازپسته وبادام نيست

دزدي بوسه عجب دزدي پر منفعتي است              كه   اگر   باز  ستانند    دو  چندان  گردد

مردم   در   آرزوي   شبيخون    بوسه‌اي                 يا  رب   بخواب   مرگ   رود   پاسبان  تو

بوسه را در نامه مي‌پيچيد  براي  ديگران                 آن  كه  مي‌دارد دريغ از عاشقان پيغام را

صائب صدجان بهاي بوسه طلب مي‌كني زخلق               ديگر كسي مگر لب خندان نداشته است

اگر   پياله    سرا پا   دهن    نمي‌گرديد                  كه  حرف  بوسه  ما را به آن دهن مي‌زد

صائب تبریزی

سلام هر روز چند بوسه از یک شاعر

امروز حافظ

قند آميخته با گل نه علاج دل ما است               بوسه‌اي چند برآميز به دشنامي چند

سه بوسه كز دولبت كرده‌اي وظيفه من                اگر  ادا  نكني   قرض دار من باشي

توبه كردم كه نبوسم لب ساقي و كنون              مي‌گزم دست چرا گوش به نادان كردم

مبوس جز لب معشوق و جام مي‌حافظ              كه دست زهد فروشان خطااست بوسيدن

بوسيدن  لب  يار ،  اوّل  ز  دست  مگذار              كاخر  ملول گردي  از  دست  و لب گزيدن

شعر بمناسبت پانزدهمین سالروز تاسیس گروه یاشیل میشو

شعر مسعود آذری -همایش تهران مهر 92