کفش های باغبانی و عادی بیشتر به صورت ناپلونی امروزی بود(چارق) و از چرم دوخته می شدو سایر کفش ها نیز اگر

گالش نبودند و کفش مدل امروزی و چرمی بودند، نیاز به تعمیر داشت و این کار توسط مومن خدایی بنام قاسم

عشرتی انجام می شد در واقع اکثر ساکنین در ایام عید و اول بهار و اول زمستان نیازمند او بودند تا

کفش را وصله وپینه کند بعد ها مدیریت حمام را به عهده داشت ، وقتی پیرمردان بیکار بودند

دایم کنار بساط او می نشستند و کفش دوختن او را تماشا می کردند و زمانی که مدیریت

حمام را به عهده گرفت آتش دان حمام را مدتی با لاستیک کهنه گرم می کرد تا

مازوت آماده بهره برداری شود و شعله ور .هر چند این مرد زحمت کش

بزرگواربه همراه همسر محترمه اش این محل را مدتی اداره می کرد برای اولین بار

برای زیبایی محل رخت کن از مشمع های رنگی (آبی و قرمز ) استفاده کردند .

-بی تعارفان

بی آلایشی و بدون تعارف بودن و نداشتن

حسادت در بین مردم آن روزگار زمانی نمود پیدا می کرد

که در منزل برای مصرف ماهیانه نان می پختند و به اکثر همسایه ها

نان تازه می فرستاند یا موقع چیدن میوه ها ی درختی و بوته ای، با این که

اکثر دارای باغ بودند ولی مقداری به نام نوبرانه یا چینش بهاری یا پاییزی به رهگزران

مسیر باغات و همسایگان خانه تحفه می دادند .در این ارتباط نمی توان خانواده ای را به عنوان

شاخص مطرح کرد چون همه اینگونه بودند ولی به عنوان نمونه مرحوم  عبدالرحیم طربخواه  بود که سبد

کوچکی داشت  که ظهر و عصر موقع برگشتن از باغ داخل آن را پر میوه می کرد و روی آن را با برگ مو تزیین

می نمود و در مسیر عبور خود هیچ کودک و نوجوان و پیری را از محتویات آن بی نصیب نمی کرد نمی دانم چه برکت خداوندی

در آن بود که محتویات آن تمام نمی شد و باغش نیز مثل سایر باغات همیشه آباد و سرسبز بود بگذر یم از اینکه امروزه

تمام باغات به دلیل کمبود آب زراعی به زمین های بایر تبدیل شده اند. خداوند به ابدیت رفتگان این روایت را با

انبیا و اولیا محشور و زندگان را عاقبت به خیر و موفق به دارد.